7.

Budzę się pomiędzy Brennanem a Danielem. Cała nasza trójka jest naga. Zrywam się z miejsca i w pośpiechu ubieram. Bren otwiera oczy i spogląda na mnie.

- Co się stało? - pyta zaspany i podnosi się do pozycji siedzącej.

- Sama chciałabym wiedzieć. - odpieram i udaję się do 'kuchni'.

- Zaraz, co? - jest zaskoczony, gdyż zwykle to oni nic nie pamiętają, gdy alkohol się leje litrami.

- No nie wiem. Chyba to zrobiliśmy. Ty, ja i Dan. - wskazuję wzrokiem na Davisa, który słodko śpi, śliniąc się na kołdrę.

- Co? Że z nim? Nia, myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi! - wstaje i nie zwracając na nic podchodzi do mnie, by potrząsnąć mnie za ramiona.

Brennan od zawsze żywił do mnie coś więcej niż deklarowaną przyjaźń. Gdy byliśmy we dwoje dochodziło między nami do dziwnych, z mojej perspektywy, sytuacji. Potem pojawił się Daniel. Zakumplowaliśmy się z nim i tak oto zaczęły się nasze wagary. Jedne, drugie i komisariat. Tamtego dnia odkryłam, że Danowi również nie jestem obojętna.

- Ni, przepraszam. - obejmuje mnie i przyciska do swojego serca. - Wiem, że nie lubisz kłótni. - dodaje i cmoka mój polik. - Ale wiedz, że bywam zazdrosny. - rzuca ze śmiechem i wraca się ubrać.

Wyciągam z lodówki bułkę i jogurt wiśniowy, a siadam przy stole.

Kumple dołączają do mnie dopiero po chwili i zaczynamy omawiać plany na dziś. Jest dość wcześnie, więc wpadniemy do swoich domów i spotkamy się w szkole, gdyż dziś mamy piknik zamiast zajęć.

Wchodzę do domu i widzę swoją siostrę, która siedzi w salonie pod kocem i płacze.

- Co się stało? - pytam, siadając obok i obejmując ją.

- Wszystko jest nie tak. - szlocha, mocno się we mnie wtulając. - Ten dupek zniszczył mi życie. Najpierw tak słodko mówił, a potem się okazało, że kogoś ma...

- Po prostu nie był Ciebie warty. - odpieram i całuję ją w czoło. Jestem zła na siebie, że jako starsza nie zauważyłam co się dzieje w jej życiu. - Będzie dobrze, Rena. - szeptam jej do ucha.

- Nie będzie dobrze. - wyciąga spod koca małe,  białe dziwne coś. - Zobacz. - podaje mi i widzę. Dwie kreski na teście ciążowym. Klnę cicho pod nosem i spoglądam znów na nią. - To Casey'a. - odpowiada, jakby wiedziała, że właśnie o to chcę zapytać.

- Nie martw się. Masz rodziców, mnie i Mirandę... - chcę coś jeszcze powiedzieć, ale w tym momencie do pomieszczenia wchodzi nikt inny jak Casey.

Siostra szybko odsuwa się ode mnie, zrzuca koc i ścierając spod oczu łzy, wychodzi. Patrzę na Moretę przez chwilę w absolutnej ciszy i ruszam za Reną. Kto by pomyślał, że taka ciota jak on może tak skrzywdzić niewinną dziewczynę.