6.

Special for Rikeroholic <3

Zatrzymujemy się na końcu drogi. Dalej musimy iść pieszo. Dziadek Brennana ma tu w górach domek, a raczej miał. Oddał go chłopakowi, gdy stwierdził, że jest na tyle duży by dobrze nim gospodarować, a on nie ma na tyle sił, by się wspinać.

Zarzucam na ramię plecak z rzeczami, który zawsze jest w bagażniku tego auta i ruszam pierwsza. Daniel i Bren biorą swoje rzeczy i idą za mną.

- Jak miło jest odpocząć od szkoły... - wzdycha Davis, choć mamy dopiero poniedziałek.

- O tak... - Benko przytakuje mu i przybijają sobie piątkę.

Kręcę głową. Zachowują się jak dzieci. W sumie Edgar, mój pies ma więcej rozumu i ochoty do życia niż Ci dwaj razem wzięci.

Docieramy na miejsce. Bren wyciąga z kieszeni klucze i otwiera nam drzwi. Wchodzę do środka i słyszę skrzypienie starej dębowej podłogi. Rzucam plecak na ziemię i idę zajrzeć do lodówki.  Jest pusta, choć byliśmy tu wczoraj.

- Dan, masz coś do zjedzenia? - pytam, odwracając się twarzą do niego.

- Tylko to Ni. - podaje mi jeden z bagaży, który od razu otwieram.

- Serio? - spoglądam na niego z zażenowaniem. Kilka bułek z serem, paczka chipsów i cztery litrowe butelki wody mineralnej.

- No co? Nie byłem przygotowany. - wyciąga z kieszeni paczkę papierosów i odpala jeden z nich. - Chesz? - wyciąga dłoń do mnie.

- Niech będzie. - biorę papierosa, wkładam do ust i odpalam. Zaciągam się, a nastepnie z wielką rozkoszą wypuszczam dym.

- No i to jest nasza Szatania! - Brennan kumpelsko klepie mnie po plecach i odpala swój papieros. Przyglądam mu się uważnie, uśmiechając się od ucha do ucha. Jestem szczęśliwa, że mam takich przyjaciół.

Wieczorem rozpalamy ognisko. Daniel fotografuje je po kilkanaście razy z każdej strony, a Brennan wścieka się na niego, bo nie może upiec kiełbasek (kupił je dziś, gdy pieszo wybrał się do spożywczaka 3km). Śmieję się z nich. Są prawie jak bracia. Może i Benko ma starszego brata, ale bardziej traktuje tak Davisa.

- Nia, powiedz mu coś. - Bren opada na kłodę tuż obok mnie.

- Okay. - odpieram i podchodzę do Dana. Zabieram mu z ręki aparat i z dumną miną odwracam do chłopaka.

- Ej! Jeszcze nie skończyłem! - oburza się i rzuca się w moim kierunku.

- Już wystarczy, Ty nasz panie fotografie. Jestem głodna. - zatrzymuję go poprzez wyciągnięcie ręki i wracam na swoje miejsce.

Czas do północy mija nam cholernie szybko. Po posiłku pośpiewaliśmy trochę i poopowiadaliśmy sobie straszne historie.

Około 1 w nocy kładziemy się na starej sofie w głównym pokoju, a raczej ja się kładę, bo chłopakom został materac na podłodze. Już prawie zasypiam, gdy słyszę głos Benko.

- Nia, a może tak trochę piwka? - szepcze, wskazując na skrzynkę w rogu pomieszczenia.

- Chętnie. - odpieram i siadam. Otulam się mocniej kocykiem i uśmiecham się do chłopaka. - A Daniel?

- Śpi. - odpowiada Bren i podaje mi butelkę.

- Ktoś coś o mnie mówił? - Davis również wstaje, choć widać, że jest zaspany. - O, alkohol. - od razu się rozbudza.

- Może zagramy w wyznania. Za każdy łyk, jednen wstydliwy fakt. - proponuję i sama zaczynam. -  Jestem w dziwnej relacji ze swoim psem, Edgarem... Raz udaję, że to mój synek, a raz, że to Brennan. - rzucam ze śmiechem, a oni patrzą na siebie zaskoczeni.

- Okay. Teraz ja. - Bren bierze łyk piwa. - Razem z Tylerem i Channingiem rozwaliłem auto twojego taty, Ni. - wyznaje.

- Co!? A ja za to oberwałam!? - uderzam go z pięści w klatkę piersiową, ale to nic, bo tylko tak się wygłupiam. Często się droczymy, a zwłaszcza jak jesteśmy pijani.